Przejdź do zawartości

Armada de Republica Dominicana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Armada de República Dominicana
Marynarka Wojenna Republiki Dominikańskiej
Godło
Państwo

 Dominikana

Siły zbrojne

Siły Zbrojne Republiki Dominikańskiej

Nazwa skrócona

ARD

Bandera

Proporzec

Armada de República Dominicana (Marynarka Wojenna Republiki Dominikańskiej) – marynarka wojenna Dominikany, część sił zbrojnych tego państwa.

Głównymi bazami są Las Calderas, Santo Domingo i Haina[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

1900–1945

[edytuj | edytuj kod]

Po uzyskaniu niepodległości pod koniec XIX wieku, Dominikana utworzyła małą marynarkę wojenną, której najsilniejszymi jednostkami na początku XX wieku było kilka niewielkich kanonierek[2]. Największą z nich była „Restauracion” z 1898 roku, o wyporności 1000 ton, uzbrojona w działa kalibru 120 mm[2]. Kres ówczesnej marynarce Dominikany przyniosła okupacja kraju przez wojska amerykańskie między 1916 a 1924 rokiem[2][3].

Dominikana nie posiadała następnie sił morskich aż do stycznia 1934 roku, kiedy przybyły kupione w USA dwa małe kutry patrolowe[3]. Dekretem prezydenta Rafaela Trujillo z 2 lutego 1938 roku powołano ponownie marynarkę wojenną[3]. Do tego czasu liczyła już siedem przybrzeżnych kutrów patrolowych, uzbrojonych w broń maszynową (CG-1 – CG-7), a ósmy zbudowano w 1941 roku w Dominikanie[3]. W skład marynarki wchodził ponadto transportowiec „Presidente Trujillo” i uzbrojony jacht „Ramsis”[3]. Podczas II wojny światowej, Dominikana w grudniu 1941 roku po ataku japońskim na USA wypowiedziała wojnę państwom Osi[3]. Jej przybrzeżna marynarka, zdatna jedynie do celów patrolowych, nie miała starć z wrogiem[a]. Okręty dozbrojono jedynie w działka kalibru 20 mm i bomby głębinowe[3]. Na początku 1944 roku USA dodatkowo przekazały Dominikanie trzy 83-stopowe kutry patrolowe[3].

Po 1946

[edytuj | edytuj kod]
Niszczyciel „Generalissimo”, jeszcze jako brytyjski „Fame”

Dopiero po wojnie Dominikana, rządzona dyktatorsko przez prezydenta Trujillo, przystąpiła do budowy wyjątkowo silnej jak na Karaiby i państwo tej wielkości marynarki wojennej, w oparciu o okręty pozyskiwane z nadwyżek wojennych państw alianckich[1][3]. Jako pierwsze nabyto w 1946 roku od Kanady: korwetę typu Flower „Cristobal Colón” i fregatę typu River „Presidente Trujillo” (późniejsza „Mella”), zaadaptowaną na jacht prezydencki[4]. W latach 1947–49 nabyto dwa brytyjskie niszczyciele budowy przedwojennej („Trujillo” i „Generalissimo”), trzy amerykańskie fregaty typów Tacoma i Asheville (River) oraz cztery dalsze korwety typu Flower z Kanady[1]. Oprócz tego marynarka posiadała wówczas niezbyt liczne małe jednostki, głównie patrolowe i desantowe[1].

Okręt patrolowy „Almirante Didiez Burgos” (amerykański stawiacz boi), 2008
Patrolowiec „Altair” wcielony w 2003

W kolejnych dekadach rozwój marynarki został wstrzymany i nie nabywano już tak dużych okrętów, ani o większej wartości bojowej[1]. W latach 60. i 70. pozyskiwano z USA okręty patrolowe różnej wielkości, głównie stare, w tym największe z nich trzy adaptowane stawiacze sieci typu Cohoes i dwa byłe trałowce typu Admirable[1]. W latach 80. nabyto jedynie dwa nowe niewielkie patrolowce typu Swiftship 110ft[1]. Do tej pory wycofano okręty nabyte bezpośrednio po wojnie, przy czym fregatę „Mella” zachowano jako okręt-muzeum[1][5]. Taki stan marynarki, uzupełnianej przez kolejne stare amerykańskie okręty pomocnicze lub patrolowe, utrzymał się do końca XX wieku[5]. W 2000 roku liczebność personelu marynarki wynosiła 3800 ludzi, w tym piechota morska[5].

Do 2015 roku marynarka znacznie powiększyła stan liczebny, do 10 800 personelu[6]. Nie zmieniła jednak swojego charakteru, opartego na okrętach patrolowych uzbrojonych w broń maszynową lub działka małokalibrowe, a jej największymi jednostkami stały się cztery zaadaptowane w tym celu stawiacze boi amerykańskiego Coast Guardu, pochodzące z lat 40 (przekazywane Dominikanie od lat 90)[6]. W pierwszych dekadach XXI wieku nabyto jednak także pewną liczbę nowoczesnych małych patrolowców przybrzeżnych, w tym szybkie jednostki służące do zwalczania przemytu narkotyków[7].

Lotnictwo marynarki wojennej od 2003 roku używało lekkich śmigłowców patrolowych Bell OH-58 Kiowa, maksymalnie w liczbie trzech (w 2015 dwóch)[7].

  1. Transportowiec „Presidente Trujillo” został zatopiony 22 maja 1942 roku przez niemiecki okręt podwodny U-156, ale już po przekazaniu w 1938 roku do służby cywilnej (Guðmundur Helgason, Presidente Trujillo [online], uboat.net [dostęp 2023-11-01] (ang.).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Conway's All the world’s fighting ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).
  • IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
  • Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 04(17)/2008, maj 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.).